De allereerste tocht met onze Tjalk 'Concordia'
Dinsdag 1 mei 2007 was een historische dag: De tjalk Concordia werd van ons!
Wij zijn Wim en Marion Maters-Roberti, van theaterbedrijf Maters & Roberti uit Buinen (Drenthe). De Concordia wordt voor ons in de eerste plaats een werkplek. Ons werk bestaat voor een groot deel uit ideeën ontwikkelen, veel creatief brainstormen, theaterplots bedenken en uiteindelijk dat alles opschrijven in teksten en theaterscripts. Daarvoor kan je het beste een rustige en inspirerende plek uitkiezen, waar de creativiteit kan stromen zonder onderbrekingen door telefoon en afleidingen als e-mail. Je moet even niks moeten! Deze eerste dagen aan boord waren echter bedoeld om het schip te leren kennen en om heerlijk uit te waaien. Zoon Tybert-Jan (24) en dochter Charlotte (19) gingen mee.
Vanaf Heeg zetten we koers naar Workum en vervolgens Makkum. Wat een moment zeg, om voor het eerst in je leven het IJsselmeer op te varen en zeil te zetten! Voor Wim is dit gesneden koek, die heeft in zijn jonge en latere jaren zo’n beetje alle wateren in en rond Nederland en Noord-Duitsland bevaren, was bemanningslid op de allereerste Vreedenburgh Schokker (Albatros) en was schipper op een toeristentjalk. Maar ik, die vroeger slechts “met de jongens” mocht meezeilen, krijg er een brok van in m’n keel! Met een fijne oost-noordoostenwind gaat het in rap tempo naar Makkum. De Concordia blijkt echt goed te zeilen. En ik ben meteen platbodemverslaafd!
Na een goede nachtrust aan boord gaan we 2 mei al weer vroeg op weg. Rekening houdend met de windrichting en de stroming op de Waddenzee hadden we de vorige avond al besloten naar Texel te varen. Dus bij Kornwerderzand de sluizen door. Altijd spannend, maar Wim stuurt het schip rustig en geeft ons duidelijke aanwijzingen. En dan.... Wauw! De Waddenzee! Kop in de wind, reddingsvesten om, zeilen hijsen en gaan! Met een stevige oostenwind kracht 4, die later noordoost zou worden, moet de Concordia even op gang komen, maar vervolgens gaat ze als een speer. Tybert-Jan leest vanaf de GPS dat we zes knopen maken! Wat wil je nog meer: De zon, de zee, je geliefde en een fantastisch schip!
Tybert-Jan neemt het roer voor een tijdje van Wim over en Charlotte en ik gaan binnen in het kombuis broodjes smeren en koffie zetten. We lachen om onszelf, want moeiteloos passen we ons met echte zeebenen aan aan de bewegingen van het schip. De wind trekt intussen wat aan. Dat is alleen maar heerlijk, want zo af en toe spat het buiswater op onze wangen. Met de verrekijker spotten we de nummers op de tonnen, bekijken we de staken van de visnetten en speuren we de horizon af. En Tybert-Jan en ik nemen samen fijn een klein Beerenburgje!
Vlak voor Oude Schild laten we de zeilen zakken en stuurt Wim de havenmonding in. Inmiddels is het echt hard gaan waaien, dus zijn we blij dat de Concordia een goede motor heeft. De havenmeester gaat ons voor naar een prachtig plekje aan de kop van steiger B. Het aanleggen gaat erg goed, we zijn al een goed team samen. We besluiten een fikse wandeling te maken, een restaurant te zoeken en heerlijk vis te gaan eten. Na het eten lekker uitbuiken op de dijk. Wel koud nu, dus terug aan boord voor koffie. Het is erg gezellig rond de grote tafel in de salon!
Donderdag 3 mei weer vroeg de haven uit, met de stroom mee om het Balgzand heen richting Den Oever. Er staat een straffe oostenwind en het zeil staat prachtig bol. Langs de Breehornplaat wordt de vaargeul erg smal, dus goed opletten! Hoewel we maar 90 cm diepgang hebben en het niet echt laag water is, passen we toch maar op. Tybert-Jan houdt de cijfertjes op de kaart goed in de gaten. En weer gaan we als een speer!
We gaan mooi op tijd door de sluizen bij Den Oever. Op het IJsselmeer geeft Wim het roer weer over aan Tybert-Jan, die nauwkeurig een koers aanhoudt van 100° naar Stavoren. Het waait nu hard uit het noorden, wat zorgt voor een stevige golfslag. De Concordia klieft de golven met gemak en het buiswater spat uitbundig op het dek. Charlotte krijgt als eerste “land in zicht” en na een nadere inspectie met de verrekijker blijkt het inderdaad Stavoren te zijn. Goed zo, Tybert-Jan!
Wim vaart het dorpje binnen en we leggen de Concordia op een mooie plek aan de kade. Na een wandelingetje door de kleine straatjes en een bezoekje aan de plaatselijke supermarkt gaan we verder, naar de sluis. Daar varen we Friesland weer binnen. Op de Morra besluiten we toch nog even zeil te zetten, zodat we een aantal keren overstag kunnen gaan. Gewoon voor de lol!
Dan varen we via de Galamadammen de Fluessen op. Hier heb ik een groot deel van mijn jeugd doorgebracht, want mijn ouders hadden indertijd een stacaravan op camping De Kuilart. Morra, Fluessen en Heegermeer zijn voor mij dus een beetje thuiskomen. Hier was het dat ik “met de jongens” mocht meezeilen. Maar wat is het bij de Galamadammen veranderd! De tijd staat niet stil. Eenmaal op de Fluessen kan ik gelukkig wel kijken met de ogen van het jonge meisje Marion: De rietkragen, de eilandjes, de dorpjes in de verte, de rechte vaargeul, zelfs de golven zijn vertrouwd! We varen lekker wat heen en weer, op zoek naar een aanlegplaats van Marrekrite om onze laatste nacht aan boord door te brengen. En hoe kan het ook anders, we vinden een stevige steiger op een fantastische plek, met zelfs een paar bosjes om ons uit de wind te houden! En nu blijkt weer hoe geweldig de Concordia is: Volledig self-supporting! Alles is er, behalve een douche, maar voor een nachtje redden we ons daar heus wel mee. Na het eten en de koffie komt al snel de wijnfles op tafel. Het wordt weer erg gezellig, met fijne gesprekken en een paar leuke potjes Rummikub.
En vrijdagochtend 4 mei echt vroeg terug naar Heeg, want ‘s middags mogen weer andere mensen genieten van onze tjalk Concordia! We hopen dat er nog veel zeilers met ons schip de Friese wateren zullen bevaren. Wij hebben het heerlijk gehad deze paar dagen en verheugen ons op de volgende vaart. Dan gaan Wim en ik met z’n tweetjes, om fijn ergens op de Fluessen te gaan zitten werken!
Marion Maters-Roberti.
